Nieuws

Suzanne Buis over dolfijntherapie

ARCHIEF: Donderdag 23 augustus 2012 HEILOO - Stichting Dolfinn zet zich in voor dolfijntherapie. In een aangrijpende docustory van kinderboekenschrijfster en Dolfinn-ambassadrice Suzanne Buis kun je lezen wat dit inhoudt en hoe het werkt.

 

‘Hoe kan een kind, dat vanwege geestelijke en/of lichamelijke beperkingen niet kan praten, dat wél leren van een dolfijn?’ Die vraag durfde ik niet te stellen, toen John Hoetjes me jaren geleden vertelde over Stichting Dolfinn, dat kinderen met een beperking, uit Heiloo en omgeving, helpt dolfijnentherapie te kunnen volgen. De stichting is vernoemd naar Finn, de zoon die John met zijn vrouw Wendy kreeg. De berichten over Finns gezondheid en de moeilijkheden die hij ondervond in zijn ontwikkeling, waren vooral de eerste jaren van zijn leven heftig.

Maar hier stond een trotse vader te vertellen over hoe góed het ging. Ineens! Finn had van alles geleerd. Voor zijn ouders en zusje Lily ging er een wereld open, leek wel.

Hoe kon dat nu? Hadden ze na al die operaties en medicijnen een nieuwe behandelmethode gevonden?

‘Zwemmen met dolfijnen,’ daar kwam het in het kort op neer. En ja, dan kun je nog zo graag willen geloven in wonderen, en in het enthousiaste verhaal van een gelukkige vader, toch knaagt zo’n vraag. Hoe leer je nu praten van een dolfijn?

Begin dit jaar werd ik als schrijver gevraagd voor het promotieteam van Dolfinn Rocks, het benefietfestival waarmee Stichting Dolfinn geld inzamelt. Ik verdiepte me in het werk van de stichting en besloot dat ik het maar beter eens zelf kon bekijken: hoe gaat die therapie in z’n werk? En wat voor magie hebben die dolfijnen? Ik keer mijn spaarpot om: op naar Curaçao.

Bij het Curaçao Dolphin Therapy and Research Center (CDTC, het centrum voor dolfijntherapie en onderzoek op Curaçao) is woordvoerder Lisa Stuiver graag bereid mijn vragen te beantwoorden. En zo durf ik zelfs die ene vraag te stellen: hoe kán het dat een kind woorden leert uitspreken door met dolfijnen te zwemmen?

Lisa glimlacht en ik haal opgelucht adem. ‘Dat is precies de vraag waar wij steeds tegenaan lopen. Er gebeurt hier natuurlijk zo veel méér dan alleen het zwemmen. Kinderen zijn twee weken lang elke dag twee uur hard aan het werk met hun therapeut. Ze oefenen kleine handelingen, leren beelden herkennen en aanwijzen, oefenen met klanken en geluiden. De leerdoelen worden per kind en per dag bepaald, wat het allemaal heel spannend maakt. Vaak weten zelfs de ouders niet wat ze kunnen verwachten van hun kind en van de therapie. Daarom zijn de resultaten zo verrassend.’

Door een raam mag ik, onopvallend, even kijken hoe een therapeut tekeningen laat zien aan Kim, een meisje dat nauwelijks haar hoofd omhoog kan houden. Er zijn meerdere oefenkamers, waarin tegelijk gewerkt wordt.

Een ander meisje komt net naar buiten. Ze schuifelt het kantoor door; het is duidelijk dat het haar moeite kost, maar ik kan niet anders zeggen dan dat ze er fanatiek uitziet. ‘Goed zo, Mira!’ moedigt Lisa het meisje aan. ‘Ja,’ zegt Mira. Ze heeft geen tijd, want ze moet de drempel over, naar buiten.

‘Mira is hier nu twee weken, dit is haar laatste dag,’ vertelt Lisa. ‘De eerste dag dat ze hier was, wist ze niet hoe ze uit haar rolstoel moest komen. Ze heeft net haar oefeningen gedaan en nu mag ze zich omkleden om met ‘haar’dolfijn, haar therapeut en de dolfijnentrainer te genieten van de beloning: een half uur heerlijk zwemmen en de spelletjes herhalen die ze net gedaan heeft. Want zo ziet zij het: ze heeft spelletjes geleerd die ze nu met de dolfijn mag doen.’

Een half uurtje later bezoeken we het bassin waarin vier dolfijnen elk hun eigen ‘dock’ hebben: een vlot waarop de dolfijnentrainer en een assistent(e) zitten. De therapeuten dobberen ieder met hun eigen leerling, veilig in een zwemvest, in het helderblauwe water. Deze vier dolfijnen zijn in het centrum geboren, vertelt Lisa. Dan legt ze me uit wat er gebeurt: de assistente houdt twee kaarten omhoog. Kim mag aanwijzen welke oefening ze nu met de dolfijn wil doen. Ze wordt daarbij aangemoedigd te praten.

Na wat moeite lukt dat, waarna ze de handelingen moet uitvoeren zodat de dolfijn weet wat er moet gebeuren.

Kim wappert met haar handen en de dolfijn spettert met haar vinnen. Kim schatert het uit.

Verderop is Mira druk in de weer. Zo te zien overlegt ze met haar team van trainers.

Ze zal straks vol nieuw zelfvertrouwen op de kant klimmen, zich douchen en zich vrijwel zelfstandig omkleden. Dan ruimt ze, met de assistente, de oefenruimte op, terwijl de therapeut met haar ouders doorneemt wat er geleerd is.

Ook voor de meeste ouders is de therapie ingrijpend. Verwachtingen moeten worden bijgesteld, de relatie met hun kind verandert; daarover communiceren is ook een uitdaging. Ouders kunnen daarin begeleid worden door CDTC. En er worden adviezen verstrekt over hoe er thuis het beste verder gegaan kan worden met de nieuwe vaardigheden. Hopelijk staan de therapeuten thuis net zo positief tegenover de ontwikkelingen, want dat is niet altijd het geval, vertelt Lisa.

Jammer dat die sceptische therapeuten hier niet bij ons staan. Zowel het stoere van Mira als het ontwapenend vrolijke van Kim bezorgt me een brok in de keel. ‘Grote, brede stratenmakers staan er bij te janken,’ had John Hoetjes me al gewaarschuwd. Het is waar: dit is magisch. Ik probeer me een seconde voor te stellen dat het míjn kind zou zijn dat ik voor het eerst in jaren hoor lachen, want zo is het voor sommige van deze ouders. Onvoorstelbaar. Gelukkig maar.

Lisa staat nog steeds naast me, bekend met wat er gebeurt, maar zo te zien wordt ze er nog altijd door geraakt.

‘Dus zo leer je praten door zwemmen met dolfijnen,’ breng ik wat schor uit.

Ze vat het voor me samen, want het gevoel is niet eenvoudig uit te drukken. ‘Tijdens het spelen worden allerlei vaardigheden ‘terloops’ (en zeer gepland) geoefend. Door de tastbare beloning slaan de kinderen de nieuwe vaardigheden op. De intense sensatie van het warme water, de bewegingen, de energie en de kalmte van de dolfijnen, het gevoel van overwinning, de kracht van het nieuwe zelfvertrouwen… Alles bij elkaar maakt dat er allerlei moois kan gebeuren.’

Lisa kijkt me bemoedigend aan. ‘Je zou het zelf eens moeten proberen, zwemmen met de dolfijnen.’

Ja, dat geloof ik ook.

Twee dagen daarna zijn we welkom voor een ‘family swim’ bij de Dolphin Academy, op één terrein gevestigd met het therapiecentrum en het Seaquarium. Mijn dochter van zeven, mijn vriend en ik mogen zwemmen met twee dolfijnenmamma’s, met hun baby’s op een paar meter afstand. De dieren zijn in het water nog veel groter, lijkt wel, maar ondanks dat ik geen geoefende zwemmer ben, vind ik het geen seconde eng. Sterker nog: ik vergeet van alles. Ik kan ineens heel goed zwemmen. Ik geniet van de gevoelens die Lisa beschreef, van mijn grote stoere kleine dochter die op een surfboard door de dolfijnen wordt voortgeduwd, van de grote glimlach van mijn vriend. Zelf zie ik later op foto’s en de film dat ik net zo’n glimlach heb. En die heb ik nog, een lange vlucht en ruim een week later.

We zijn weer thuis, op tijd voor Dolfinn Rocks op 25 augustus, en we laten familie en vrienden trots de beelden zien van ons avontuur. Ik schrijf mijn stukjes, want ik begrijp nu hoe dat werkt: het leren praten met dolfijnen. Het ís geen wonder - of ook wel.

Maar eerlijk gezegd ben ik er zelf vooral stil van geworden.

 

Donderdag 23 augustus 2012 − bron: Suzanne Buis voor Stichting Dolfinn

2015-08-05 Bon Giovi sluit Dolfinn Rocks af
2014-11-18 Showhero Glazen Huis
2014-08-28 Wereldrecord voor langste trein
2014-08-23 Lintje tijdens Dolfinn Rocks
2014-08-21 
2014-08-19 Loopings op Dolfinn Rocks
2014-08-09 Wereldrecord met trein op Looplein
2014-08-04 Dolfinn Rocks lanceert app
2014-07-28 Dj's en L.A.vation op Dolfinn Rocks

Meer nieuws met dolfinn


Bron: Zwemclub de Spetters
bron: Zwemclub de Spetters
Bron: JeugdbrandweerHeiloo
bron: JeugdbrandweerHeiloo
Bron: HSV Heiloo
bron: HSV Heiloo
Bron: De Foresters
bron: De Foresters